meer over mij.....een stukje geschiedenis
 

Geboren in Oosterhout (NB) in 1983. Een vrolijk, blij kind wat altijd lachte naar mensen en ook rustig kon observeren. Als kind en tijdens mijn middelbare schoolperiode was ik altijd aan het tekenen, schilderen en knutselen. De schoolboeken stopte ik onder mijn hoofdkussen in de hoop dat de stof gedurende de nacht mijn brein in zou vliegen. Helaas gebeurde dat niet en was het maar goed dat ik de ochtend voor een proefwerk of zelfs examen de wekker om 5.30u zette, om zo toch nog voorbereid te zijn.

​

VWO werd HAVO en daar werd het duidelijk dat mijn zogenaamde voorkeur voor economie er niet was. Waar ik het meest genoot en mezelf kon zijn waren de tekenlessen bij mevrouw de Groot. Zij inspireerde mij mezelf te zijn en mijzelf te uiten via mijn werk. Het was ook heel mooi om te ervaren hoe de school mij ondersteunde om toelating te doen voor de Design Academy in Eindhoven. Ik was destijds de eerste leerling van het Mgr. Frencken College die dat probeerde. 

Ik kon het bijna niet geloven, maar ik werd aangenomen. Vooraf wist ik echter niet in wat voor bijzondere wereld ik daar terecht zou komen. Ik kon toen al goed ‘out of the box’ denken, maar toch was ik ook wel erg onzeker en mijn drang naar analyse en ontwerpen die ‘wel moeten kloppen’ in mijn ogen kwam in die tijd niet helemaal overeen met het beleid van de academie. Drie intense jaren. 

Ik was in die periode verliefd geworden op een jongen die mij benaderd had via internet. De eerste weken waren fantastisch, ik werd overladen door gedichten en bloemen en heb mij helaas 'in de val laten lokken'. Na een periode van geluk, kwamen er ruzies en helaas ook mentaal en fysiek geweld. Ik heb mij in die periode heel alleen gevoeld. Ik was alle controle over mijzelf kwijt en durfde aan niemand te vertellen wat er echt speelde. Ik zette steeds mijn vrolijke masker op en verdoezelde de blauwe plekken en loog over hoe ik bijvoorbeeld pijn aan mijn rug had. Die pijn kwam dan bijvoorbeeld, doordat ik door de kamer ben gegooid. Ik stond steeds op het punt te vertrekken en als ik dan met tas en al zijn huis durfde uit te rennen, kwam er een duivels stemmetje wat me terug stuurde. Uiteindelijk gingen mijn ogen langzaam open en in een zomer in Californië, waar hij bij mijn familie was en mijn en hun grenzen op manipulatieve wijze overschreed, was het mijn oom die het voor mij opnam in een specifieke situatie. Dit was het begin van een uitweg, maar helaas duurde het nog even. Uiteindelijk heb ik het durven uitmaken na een skivakantie met hem en mijn lieve vader. Het was een mistige eerste dag en ik besloot de middag over te slaan. Hij en mijn vader gingen wel. 'Blijven jullie bij elkaar?',vroeg ik nog. Een uur later belde mijn vader dat hij bij de eerste hulp zat. Zijn arm was uit de kom geraakt, nadat hij gevallen was in de mist. Ik vroeg, 'waar is X dan?' X was direct uit de lift de andere kant op gegaan alsof het niets was. Toen ik hem daar die avond op aansprak in de badkamer, lachte hij me (weer eens) uit en dwong hij me in de badkamer tot dingen die ik niet wilde op dat moment. Ver over mijn grens. Dit gaf helaas, maar wel éindelijk de doorslag. Zodra iedereen veilig thuis was heb ik hem gebeld met de mededeling dat onze relatie voorbij was. Gelukkig accepteerde hij dat. 

Toen ik eindelijk een jaar later durfde te vertellen, omdat ik me ontzettend schaamde wat er zich daadwerkelijk afspeelde in deze relatie, heb ik veel hulp gehad van mijn familie (een paar jaar later EMDR therapie).

Dit is een korte samenvatting van een zeer traumatische ervaring in mijn jonge leven. Het heeft mij ook gevormd tot wie ik nu ben. Ik vertel er weleens over als het ervan komt, maar heb nu ook besloten het hier te delen, omdat het mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Ik heb mijzelf inmiddels vergeven, hem nog niet.

​

Ik stopte met de Design Academy. Het liefst was ik gaan reizen, maar na goed overleg met het thuisfront ging ik naar de Pabo in Eindhoven en kon na mijn propedeuse jaar les gaan geven op school (PDS traject) en mijn theorie middels zelfscholing doen. Ideaal voor mij, die vrijheid paste mij en zo kon ik de opleiding in drie in plaats van vier jaar afronden.

Ik was nu afgestudeerd als lerares voor het primair onderwijs, maar helaas waren er in die tijd weinig tot geen vaste banen binnen het onderwijs. Daar kun je je nu niets meer bij voorstellen. Via een vriendin kwam ik bij een digitaal printbedrijf te werken en daar was ik binnen een week op een andere functie geplaatst, voorzien van een vast contract. Zo kon ik een huurappartement in Eindhoven betrekken. 

​

Het commerciële vak lag mij en ik ben daar in verder gegaan. Vooral het contact met verschillende mensen en bedrijven, de innovatie in de grafische branche in combinatie met de duurzaamheidsvraagstukken bleven mijn interesse wekken. In deze periode besloot ik dat ik dichter bij mijn familie wilde wonen en kocht ik mijn eerste huis in Oosterhout.

Na bijna negen jaar bij Big Impact, voelde ik dat ik ‘stil stond’, er waren geen doorgroeimogelijkheden meer. Ik veranderde van baan. Een baan bij een reclamebureau, dichter bij huis in Breda.

In die periode kwam mijn oude trauma boven en ben ik na aandringen van mijn lieve ouders naar de dokter gegaan. Ik werd snel doorverwezen naar een externe therapeut en bij haar begonnen met EMDR therapie. Ik vond dit erg spannend en deelde dit maar met een paar mensen. Ik wilde mezelf iets cadeau doen, omdat ik dit traject gestart was en wilde altijd al gaan surfen! Als klein meisje wanneer we in Californië op bezoek waren bij familie droomde ik weg bij het zien van surfers in de zee bij Santa Cruz. Ik boekte een surfvakantie naar Fuerteventura. Een hostel....niet echt mijn ding, nog steeds niet, maar ik heb daar wel hele mooie lieve mensen leren kennen en het surfen en de zee hebben mij nieuwe levensenergie gegeven!

​

Al gauw voelde ik dat ik niet paste bij het reclamebureau waar ik werkte en ik zocht naar wat anders. Alsof het universum mij hoorde, werd ik gescout door een digitaal printbedrijf uit Graz, Oostenrijk en ben ik internationaler aan het werk gegaan, een remote functie met veel reizen in Europa. Een ontzettend leerzame tijd. Deze mooie baan met bijbehorend salaris zorgden ervoor dat ik in deze periode van Oosterhout naar de kust kon verhuizen. 

​

De roots van mijn ouders liggen in Den Haag en Voorburg en zo voelde ik mij hier altijd al een beetje thuis. Mijn oma zei altijd ‘Den Haag is zo’n fijne stad, omdat de wind de stad schoon waait’. Scheveningen en dan het liefst zo dicht mogelijk bij zee, dat werd het doel en zo geschiedde. Ik kocht een ontzettend leuk vissershuisje op 300 meter van zee. Wel twee keer zo klein als mijn toenmalige huis in Oosterhout, dus dat werd opruimen! Zowel letterlijk als figuurlijk ;).​ Het eerste jaar in Scheveningen was ontzettend tof en ook raar. Ik was erg druk met mijn werk, had een vriend in Parijs en probeerde een leven op te bouwen in Scheveningen. Ik voelde me eigenlijk heel alleen, terwijl tegelijkertijd Scheveningen voelde als een warm bad. En dat bij die koude Noordzee.

​

Toen gebeurde er iets absurds; een virus genaamd ‘Corona’ kwam. Iets nieuws, onbekends en de dwang om te blijven waar je bent. Gedwongen thuis zijn. Ik viel terug in oude patronen, mijn trauma kwam ook terug en mijn baan kwam onder druk te staan. Ik gaf mijn grenzen direct aan en na vier maanden was er een vaststellingsovereenkomst en kwam ik in de WW terecht. Meteen druk met coachingstrajecten en sollicitatiegesprekken, maar iets in mij was veranderd. 

Omdat ik simpelweg niet wist wat ik met mijn leven moest ben ik eerst dingen gaan doen die ik altijd al wilde of heel lang niet had gedaan. Zo ging ik elke dag zwemmen in de zee, ik begon in november en zwom de winter door. In december pakte ik ineens weer pen, papier en kocht ik verf. Ik tekende een abstracte lelie en schilderde deze geduldig. Ik denk dat dit een project van een week of twee werd en het voelde zo goed. Ik kon me acht uur achter elkaar verliezen en gelukkig zijn; mijn gedachten werden rustiger.

​

Ik realiseerde en voelde in die tijd ook dat er nog veel onverwerkt verdriet in mij zat. Een goede bekende raadde mij een coach (die ik nog steeds af en toen zie) aan uit zijn netwerk en ik ging ervoor. Het werden intensieve maanden met verdriet en blijdschap en ik heb hard gewerkt om mijzelf en mijn talent te omarmen. In het voorjaar van 2021, kocht ik met mijn gespaarde geld van marktplaats verkopen; 'Jack'; een Ford Tourneo. Ik bouwde deze samen met mijn vader om tot mini camper.

In diezelfde zomer heb ik in mijn eentje een (surf)trip gemaakt door Frankrijk en veelal Spanje. Bijna twee maanden was ik op pad, met ruim 5000 km op de teller. Bestemming onbekend, maar zo dicht mogelijk bij de kust! Veelal alleen, maar ook soms in gezelschap van vrienden of familie, die ook onderweg waren. Een avontuur om nooit te vergeten, waar ik mijzelf vaak tegenkwam, maar ook zo trots was dat ik dit avontuur alleen aan durfde te gaan! ​​

​

Inmiddels is het 2025. Het was zoeken om op werkgebied een juiste match te vinden met mijn nieuwe manier van leven. Ik heb een periode voor een signbedrijf gewerkt, maar dat matchte niet. Toen ben ik terug het onderwijs in gegaan. Een groep 6 en zo kwam ik het bedrijf LessonUp tegen. Ik stuurde een open sollicitatie en inmiddels werk ik vier dagen in de week als Partnership Manager voor dit toffe bedrijf! De andere dagen van de week probeer ik zoveel mogelijk te tekenen of in de natuur te zijn. Het leven is iets prachtig moois en elke dag kan er iets op ons pad komen waardoor de route verandert. Ik ben dankbaar voor het leven wat ik nu heb en ik ben altijd weer nieuwsgierig wat er nog meer in het vat zit voor me! Vive la vie. ​​

​

NB. Op LinkedIn kun je meer vinden over mijn werkverleden.